Τι είναι χειρότερο και πιο επικίνδυνο από έναν δημαγωγό πολιτικό?

Δημοσιεύσεις: www.newpost.gr

www.thebest.gr

Πριν από μερικές μέρες, στα μέσα του Φεβρουαρίου, σε μία πρωινή τηλεοπτική εκπομπή, η αναπληρώτρια υπουργός κοινωνικής αλληλεγγύης κα Θεανώ Φωτίου, εξήγησε πιο ήταν το διακύβευμα των εκλογών του Σεπτέμβρη του 2015. Με λίγα λόγια μας εξήγησε ότι η ρητορική των εκλογών του Ιανουαρίου δεν ίσχυε για τις εκλογές του Σεπτέμβρη και μάλιστα με έμφαση, ότι αν ίσχυε αυτό, θα ήταν «απατεώνες».

Μπαίνω και εγώ λοιπόν στον πειρασμό να εξηγήσω, γιατί είσαστε ακριβώς αυτό. Απατεώνες.

Κατ αρχάς ας ξεκινήσουμε με τον ορισμό του χαρακτηρισμού «απατεώνας».

Στο www.lexigram.gr ο ορισμός του επιθέτου έχει ως εξής: απατεώνας είναι αυτός που εξαπατά τους άλλους, κάνοντας επίδειξη ανύπαρκτων γνώσεων, θαυματουργικών ικανοτήτων ή προσόντων.

Σύμφωνα με το λεξικό της κοινής νεοελληνικής γλώσσας, όπως εκδόθηκε από το Ινστιτούτο Νεοελληνικών σπουδών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου το 1998, απατεώνας είναι «αυτός που εκμεταλλεύεται συστηματικά την εμπιστοσύνη και την καλοπιστία των άλλων για να τους εξαπατά, αποβλέποντας σε προσωπικά, κυρίως οικονομικά, οφέλη»

Η ελληνική γλώσσα είναι από τις πιο πλούσιες γλώσσες του κόσμου και υπάρχουν λεκτικοί τύποι για τα πάντα. Από εκεί και πέρα έχει να κάνει με την δικιά μας ικανότητα, δυνατότητα και ευθύτητα για να χρησιμοποιούμε την γλώσσα μας όπως της αρμόζει.

Ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι από την αρχή. Όταν υποσχεθείς 10 πράγματα και κάνεις τα 5 τότε δικαιολογείς τον τίτλο του “ψευτράκου”, όταν όμως υποσχεθείς 10 πράγματα και κάνεις ακριβώς τα αντίθετα και μάλιστα σε χρόνο μηδέν τότε, πολύ απλά είσαι ένας απατεώνας.

Άλλη μία πρόσφατη εξαγγελία της κας Θεανώ Φωτίου, το πρωί της Παρασκευής 19/2/2016 σε ραδιοφωνική συνέντευξη, τεκμηριώνει πλήρως τον τίτλο του απατεώνα για αυτήν και τους ομοίους της. Συγκεκριμένα είπε:

«Απαντάμε και θεσμοθετούμε μία από τις βασικές μας υποσχέσεις, που ήταν ότι θα καλυφθούν υγειονομικά οι ανασφάλιστοι».

Αυτή η εξαγγελία θα είχε πράγματι πολύ ενδιαφέρον, εάν το μέτρο αυτό δεν ίσχυε ήδη από την προηγούμενη διακυβέρνηση. Η υγειονομική κάλυψη των ανασφάλιστων έχει ήδη θεσμοθετηθεί εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, στις 3 Ιουνίου του 2014 σε κοινή υπουργική απόφαση του τότε υπουργού Υγείας Άδωνη Γεωργιάδη, του υπουργού Εργασίας Γιάννη Βρούτση και του αναπλ. υπουργού Οικονομικών Χρήστου Σταϊκούρα.

Το γεγονός ότι στην Ελληνική βουλή δεν αποκαλούνται με τον δίκαιο χαρακτηρισμό του «απατεώνα», από την συνολική αντιπολίτευση, μπορεί να είναι «πολιτικός πολιτισμός» η μπορεί να είναι και «πολιτική δειλία», ακόμα και «παραπληροφόρηση». Δεν είμαι σίγουρος τι από τα τρία είναι, το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν δεν λες όλη την αλήθεια, σε τόσο κρίσιμα θέματα, τότε δεν είσαι χρήσιμος παρά μόνο αρεστός.

Τον Ιανουάριο του 2015, μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας πίστεψε σε έναν αριθμό υποσχέσεων που έδωσε η σημερινή κυβέρνηση, που για να μην γίνω γραφικός δεν θα τις επαναλάβω. Αφού κέρδισε την διακυβέρνηση της χώρας, ξεκινώντας από τις πρώτες κιόλας ημέρες, ακύρωσε την συνολική της ρητορική σε χρόνο μηδέν. Μόλις πέντε ημέρες από την εκλογή τους, ο Βαρουφάκης δέχτηκε την βιωσιμότητα του χρέους και την μη ανάγκη διαγραφής του, σε επίσκεψή του στην Ισπανία, και μόλις 25 ημέρες από την εκλογή τους ακύρωσαν την συνολική τους ρητορική υπογράφοντας την παράταση του 2ου μνημονίου και την μη διενέργεια μονομερών πράξεων.

Αυτό που μόλις σας περιέγραψα είναι και ο ορισμός της πολιτικής απάτης. Είναι πολύ απλά η μεγαλύτερη πολιτική απάτη που έχει υποστεί λαός δυτικής χώρας τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια.

Αυτό που σας περιέγραψα είναι η εκμετάλλευση της άγνοιας και της δυστυχίας του κόσμου. Πουλώντας όνειρα και προσδοκίες που εξ αρχής γνώριζαν ότι ήταν θεωρητικά και παντελώς ανέφικτα, αναρριχήθηκαν στην εξουσία, μην γνωρίζοντας και πολύ καλά τι θα έκαναν με αυτήν. Το έκαναν δε, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι, λόγω της βελτίωσης των τότε συνθηκών, ήταν η τελευταία ευκαιρία που είχαν. Επίσης εγνώριζαν πολύ καλά ότι θα ανέτρεπαν την ροή της ιστορίας και ότι θα απομακρύνονταν σημαντικά από όλες τις θετικές προβλέψεις που υπήρχαν μέχρι τότε.

Όλα αυτά δεν είναι άποψη μου, είναι δεδομένα, είναι ιστορία, είναι πεπραγμένα με πρωταγωνιστές, κομπάρσους και ημερομηνίες, υπάρχουν θύτες και θύματα, υπάρχουν ντοκουμέντα, υπογραφές και αποδείξεις που κάποια στιγμή θα δουν το φως της δημοσιότητας.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο αυτό. Αν υπήρχε η δυνατότητα του «θα δοκιμάσω κάτι και αν δεν μου βγει τι είχα, τι έχασα», τότε εντάξει, να θυμώσω μόνο για τον πειραματισμό στην πλάτη ενός ταλαιπωρημένου λαού και για τον χαμένο χρόνο. Το πρόβλημα όμως είναι το γεγονός ότι κάθε ημέρα που περνάει, έχοντας αυτήν τη λογική, την λογική του «δοκιμάζω», «πειραματίζομαι», «εκβιάζω», «ενοχοποιώ» και «απειλώ» τους πάντες και τα πάντα κοστίζουν ανεπανόρθωτα στην πραγματική οικονομία και η ζημιά που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια, θα πάρει τεράστιο χρόνο για να αντισταθμιστεί.

Και για να απαντήσω στο αρχικό ερώτημα, «τι είναι χειρότερο και πιο επικίνδυνο από έναν δημαγωγό πολιτικό?» η απάντηση είναι : «ένας δημαγωγός πολιτικός που έχει πλήρη επίγνωση του τι κάνει και του δηλητηρίου που στάζει σαν τον ορό σταγόνα-σταγόνα, στην απαίδευτη νοοτροπία ενός κακομαθημένου λαού»