Καστελόριζο - Ιθάκη, άγονη γραμμή

Δημοσιεύτηκε στις ιστοσελίδες

www.newpost.gr, www.lastpoint.gr, www.new-deal.gr, www.thebest.gr

Η διαδρομή Καστελόριζο Ιθάκη είναι άγονη γραμμή, όχι γιατί δεν υπάρχει κάποιο πλοίο που να καλύπτει αυτό το δρομολόγιο, αλλά γιατί τελικά δεν μάθαμε και πολλά σε αυτά τα 8 χρόνια που μας πήρε να καλύψουμε την απόσταση από το πρώτο μνημόνιο μέχρι και το τρίτο.

Παρόλα τα υψηλά δίδακτρα της οκταετίας ο μαθητής «λαός» μάλλον έμεινε μετεξεταστέος.

Με τεράστια ευκολία καταδικάσαμε τις πρακτικές του πολιτικού συστήματος των προηγουμένων 40 ετών, και με την ίδια ευκολία επικροτήσαμε τις ίδιες πρακτικές των «νέων» εκπροσώπων της πολιτικής ζωής και πιο ειδικά της τελευταίας συγκυβέρνησης των Σύριζα – Ανέλ.

Οκτώ χρόνια αργότερα και η αναξιοκρατία καλά κρατεί.

• οι γνωστοί κάνουν τις δουλειές και όχι οι γνώστες,

• η κομματική μας ταυτότητα υπερβαίνει του όποιου βιογραφικού,

• η αριστεία είναι ρετσινιά,

• η καριέρα είναι χολέρα,

• οι συγγενείς μας τυχαίνει να είναι και οι πιο ειδικοί για όλες τις δουλειές,

• οι φίλοι μας έχουν πρώτη προτεραιότητα και ευνοϊκή μεταχείριση,

• ανάπηροι και ηλικιωμένοι προσλαμβάνονται για πυροπροστασία,

• οι διεκδικήσεις για δημόσιες αποζημιώσεις αποσύρονται με αντάλλαγμα δημόσιες προσλήψεις.

• Και άλλα πολλά που δεν έχω το κουράγιο και το στομάχι να απαριθμήσω.

Όλα αυτά που μας έφεραν εδώ γίνονται πάλι στον υπερθετικό βαθμό προκειμένου μια νέα τάξη κομματικού στρατού να ισχύσει και πάλι.

Και όλα αυτά και πολύ περισσότερα γίνονται από τους «νέους» εκπρόσωπους της πολιτικής ζωής που όμως πολύ γρήγορα πλαισιώθηκαν από δεκάδες εκπροσώπους του παλιού πολιτικού συστήματος, οι οποίοι όταν μυρίστηκαν εξουσία στο καινούριο σχήμα, πολύ επιδέξια μετακόμισαν σε αυτό.

Τα καταστροφικά αποτελέσματα των επιλογών των εύκολων λύσεων δεν μας εμπόδισαν ποτέ να τις ξανακάνουμε, ξανά και ξανά, διατηρώντας πάντα κάποια ελπίδα ότι μια μέρα θα ξυπνήσουμε και θα είναι όλα μια χαρά, όλα όπως ήταν πριν. Αυτό το "πριν" που πολύ εύκολα και ανέξοδα καταδικάζουμε, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μας ευχόμαστε να ξαναγυρίσει κλίνοντας έτσι μία τεράστια παρένθεση λιτότητας και κρίσης.

Τιμωρήσαμε το «παλιό» πολιτικό σύστημα στέλνοντάς το στην αντιπολίτευση, όχι όμως για τις παλιές πρακτικές αλλά γιατί μας χάλασε το όνειρο φέρνοντας μας τον λογαριασμό και επειδή τόλμησε να ξεστομίσει τουλάχιστον μέρος από την αλήθεια.

• Ο Γιώργος Παπανδρέου με το «λεφτά υπάρχουν» πήρε το 44% του εκλογικού σώματος ενώ με το «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» ταξίδεψε στο 4%.

• Η ΝΔ των ήπιων λύσεων του 2009 πήρε το 35% του εκλογικού σώματος ενώ με την αποδοχή των μνημονίων το 2012 ταξίδεψε στο 18% και πολύ της ήταν.

• Και ο εραστής της «ελπίδας» με το σκίσιμο των μνημονίων και με την κατάργηση της λιτότητας σε μία νύχτα, πήγε από το 4% στο 36% με μία ταχύτητα που θα την ζήλευε και οδηγός της φόρμουλα ένα.

Η ειρωνεία είναι ότι 2 από τις 3 κυβερνήσεις της περιόδου 2010-2018 εξελέγησαν για να ΜΗΝ κάνουν τις αλλαγές που χρειάζονται.

Η πρώτη κυβέρνηση των μνημονίων του Γ. Παπανδρέου πολύ φρέσκια σε αυτήν την αφόρητη πίεση της επιβεβλημένης και απότομης λιτότητας δεν άντεξε και κατέρρευσε σχετικά γρήγορα.

Η δεύτερη συγκυβέρνηση των Σαμαρά Βενιζέλου, αντιμετώπισε με αυτοκριτική διάθεση την ιστορία και τις γενεσιουργές αιτίες του προβλήματος. Με ειλικρίνεια, πρωτοφανή για τα δεδομένα των δυο πάλαι ποτέ ισχυρών κομμάτων, αντιμετώπισε αποτελεσματικά και ανέτρεψε την εικόνα της αναξιοπιστίας και της απογοήτευσης που υπήρχε μέχρι τότε, βελτιώνοντας σημαντικά όλα τα οικονομικά μεγέθη και τους δείκτες της εξέλιξης. Όλα αυτά όμως δεν μας εμπόδισαν στο να δοκιμάσουμε την τύχη μας με τους εραστές της "ελπίδας".

Η τρίτη συγκυβέρνηση των Σύριζα – Ανέλ ήρθε τον Γενάρη του 2015 με την απίστευτη σε μέγεθος παραπλάνηση των εύκολων λύσεων και με τον σοφό λαό να θέλει να δοκιμάσει την τύχη του με την περήφανη διαπραγμάτευση του 2015, και την συνέχεια την ξέρουμε όλοι.

Η άρνηση της αποδοχής του βασικού προβλήματος σε συνδυασμό με τις παθογένειες του συνολικού εκλογικού σώματος, ενεργοποιεί τον εγκληματικό λαϊκισμό που κρύβουν μέσα τους οι κατά καιρούς κυβερνήσεις με αποκορύφωμα την τελευταία συγκυβέρνηση των Σύριζα – Ανέλ.

Η πρόταση της εύκολης λύσης εκμεταλλευόμενη την άγνοια και την δυστυχία της κοινωνίας έχει καταδικάσει αυτήν σε μία βασανιστική στασιμότητα. Σε μία στασιμότητα που μπορεί να αποδειχθεί μοιραία για την εξέλιξη των πραγμάτων και για τις επόμενες γενεές.